Dooie blunder

Vanmorgen een strandwandeling en het viel mij op dat er nogal wat vissenkoppen op het strand lagen. Volgens mijn buuf komen die van vissersboten. Die gooien ze overboord. Een afwijking is dat ik het zo mooi vind, dooie vis. Fotogeniek en triest tegelijkertijd.
Het woord van vandaag van Inktober is Blunder. Tot drie keer toe heb ik zonder benzine gestaan. Ja ook twee keer moest de ANWB komen om mijn autodeur te openen, omdat mijn sleutel nog in het contact stond en ik de deur in het slot had gegooid. Ik wist niet hoe dat te tekenen. Toen ik zestien was heb ik ooit eens gedacht dat tennis wel iets voor mij zou zijn. Ik was zestien, oh dat schreef ik al. Hoe die blunder te tekenen wist ik ook niet. Dus werd het de benzinemeter. We rijden op LPG en onhandig is dat het lampje precies achter het stuur zit. Dus als ik op benzine rij dan zie ik dat niet. Let ook te weinig op mijn benzinemeter, want ik rij op gas. Maar van filerijden gaat de auto stotteren, en schakel ik tijdelijk over op benzine. Dus, tja. Dat vergeet ik, omdat ik het lampje niet zie branden, want dat zit achter mijn stuur.
Tijdens het tekenen van de brandstofmeter zag ik voor het eerst de letters E en F staan. De F is fuel, dat begreep ik. Maar waar staat die E dan voor? Opgezocht en het werd me ook direct nog meer duidelijk waarom ik al drie keer zonder benzine ben komen te staan. Hahaaaa empty me.

Werk naar Kunstuitleen Alkmaar

Vijftien oktober was Brenda Looij, mijn vriendin van de middelbare school, jarig. In 1992 maakte ze er een einde aan. Jaren aan strijd gingen daar aan vooraf. Vanmiddag haalden Astrid en ik fijne herinneringen op in het café: Afgebrande verjaardagskaarsjes stiekem de slagroomtaart in duwen en die daarna aansnijden en uitdelen. Naar de serie North and South kijken, toen er heel even een tv in hun huis was. Meestal was die er niet, want er werd in de woonkamer gedanst. Er was ook veel ruimte. Ze hadden een lichte, ruime en witte woonkamer. Toen ik daar voor het eerst was geweest kwam ik thuis met het idee dat we dat bij ons ook moesten doen. Mijn moeder noemt het nog wel eens op. Het ging overigens niet door. Misschien daarom is het sinds ik op mezelf woon ook ruim en licht, met zonder vitrage voor de ramen. In 1986 werd door Brenda en mij bij ons thuis het liedje van The Communards, met Sarah Jane Morris - "Don't Leave Me This Way" honderd keer meegezongen en op een cassettebandje opgenomen. Wat vond ik Sarah Jane Morris toch stoer. Haar kleding, manier van bewegen, maar vooral die volle lage stem die uit die grote rode mond kwam, maakte dat ik haar wilde zijn.
We deden ons best, As en ik, om er blij mee om te gaan. Toch even die tranen en het verdriet, dat gaat nooit weg. Wel minder, nooit weg.
Vanmiddag mocht ik nieuw werk naar de Kunstuitleen Alkmaar brengen. Heel veel Rare vogels, vijf werken uit mijn serie Schijnen in kwetsbaarheid en voor in de zak van Sinterklaas heb ik tetraprints gebracht. Althans dat is mijn associatie. Ik heb de prints op een karton genaaid, zoals de kleding van Barbie vroeger op een karton zaten vastgemaakt. Eigenlijk vond ik dat het mooiste van het cadeau, hoe alle onderdelen, schoenen, tasjes, sokken of wat dan ook op een karton waren bevestigd met een (ijzer)draad. Dus eigenlijk de achterkant van de verpakking, daar maakte je me blij mee.
Omdat ik er toch was bezocht ik nog een keer de expositie van Himmelsbach in de expositieruimte van de Kunstuitleen. Twee series zijn er te zien waaronder zeventig houtgesneden portretten, Een Papieren Monument voor de Papierenlozen.
Het woord van vandaag van Inktober is Ragged. Ik wist het niet heel goed. Dus het werd mijn oude saxofoonkoffer weer. Want die is eigenlijk wel geschikt om bij dat woord te passen, gerafeld, gehavend, rafelige randjes. Het geluid uit mij Conn uit 1913 klonk eigenlijk ook altijd het mooist als het wat rafelig klonk.

De koffer van Pippi Langkous

Strand, saxofoonkoffer en Pippi eet spagetti met een schaar. Het woord van Inktober van vandaag is Trunk/koffer. Het werd mijn oude saxofoonkoffer van meer dan honderd jaar oud. Vroeger speelde ik saxofoon, het instrument heb ik nog steeds.
Een pauze wandeling op het strand met een geluk van het zien van een zeehond. Ik draaide me om om terug te lopen en precies toen stak een zeehond de kop omhoog. Gezellig.
's Avonds online art journal tekenles van Mariëtte Ciggaar.

Koffie in zwarte inkt

Lepelaar, waterdruppel op mijn werk, en mijn koffiebeker. Soms heb ik 's avonds bij het naar bed gaan al zin in de koffie van 's morgens. Dan ga ik mijn tandenpoetsen, doen wij in de keuken, en zie mijn koffiebekers en het blik met koffiebonen staan en heb het verlangen naar mijn grote beker koffie met een volle schuimlaag havermelk. Die bij ons thuis is ook zo lekker dat ik amper nog buitenshuis een koffie bestel.
Gisteren zag ik al dat het woord van vandaag van Inktober Drink/drank is en wist ik direct dat ik mijn koffiebeker ging tekenen.
In mijn atelier maakte ik een lepelaar uit mijn serie Schijnen in kwetsbaarheid. Daarna streek ik alvast voor het volgende werk een stukje katoen en de druppels van mijn plantenspuit bleven prachtig op het doek liggen. Ik heb een ouderwetse strijkbout, want stoomstrijkijzer is heel onhandig als je ook werkt met papier op je textiel. Dus maak ik delen nat met een plantenspuit. In de pauze liep ik met Teun een strandwandeling.

Bijen hommel

Het woord van vandaag van Inktober is Sting/angel. Dus natuurlijk ga ik voor zo'n wollige hommel van de bijenfamilie, en heb ik al een uur de zin van het nummer "Don't stand so close to me" van Sting/The Police in mijn hoofd "young teacher, the subject of schoolgirl fantasy". Sting is maar een woord, zo knap hoe mijn hoofd er altijd wel een liedje bij heeft.

Veeg

Dat ging niet heel veeg. Het duurde uren voor ik dan toch maar koos voor een bezem. Ik had geen idee wat voor tekening ik bij het woord Sweep/vegen van vandaag van Inktober wilde tekenen. Een bezem leek mij zo standaard. Maar wat dan wel? Heel wat vegers & blik en allerlei soorten bezems op het internet langs zien komen. Ik ging er niet op aan.
Uiteindelijk toch gekozen voor de meest gangbare vorm van de bezem. Ik wilde ze hangend, decoratief aan een rek, of met allerlei andere atributen erbij. Zoals in woonbladen. Wilde toen weer een strak rijtje bezems tegen de muur. Daarna een kast vol bezems. Allerlei ideëen, die allemaal niks met me deden. Veeg woord vind ik het.

Zware wandeling

Windstil, paddenstoelen, zonlicht, naaldbomen, zandduinen in Schoorl en het woord van Inktober van vandaag is Heavy/zwaar. Het grootste en zwaarste zoogdier werd het onderwerp van de tekening in inkt. Omdat het me niet goed lukte om een mooie pentekening van een walvis te maken, heb ik er waterverf aan toegevoegd, dacht dat het zou werken.

Roekeloze vriendschap

Bij mijn vriendin Marrit in Amersfoort op bezoek. Met haar heb ik m'n allerlangste vriendschap. Ik denk inmiddels veertig jaar. Genieten van Marrit, cake, soep en van de volkstuinen van een ander.
Woord van Inktober is Reckless/Roekeloos. Ik had geen inspiratie tot ik in de krant las dat er paddenstoelen stropers actief zijn, en betrapt zijn. Ik las na er wat op en en zag dat de boete voor paddenstoelen stropen éénenveertighonderd euro is. Das pittig roekeloos, wat mij betreft.

Zee sterren restaurant

Het woord van Inktober van 7 oktober is Starfish. Ik raap wat zwerfvuil, loop naar de vuilcontainer en kijk in een poeltje of er toevallig een zeester in zit. Ja. Snel een foto voor mijn tekening. Wandelen werd blikjes van het strand rapen. De storm heeft naast blik ook sterren op het strand geworpen. Afschuwelijk veel zeesterren, echt verdrietig om te zien. In dubio wat te doen. De zeesterren houden zich vast aan het blik en zitten ook in de aangespoelde plastic flessen. Hun planten zijn door de storm losgerukt, dan maar pakken wat je pakken kunt lijken ze te hebben bedacht. Maar het blik is slecht om achter te laten. Straks bezeert een meeuw of ander dier zich er aan. Dus schud ik ze uit de flessen en de kapotte blikjes. Het voelt rot als ze zich vastklemmen en ik ze los probeer te poeren met een stokje. Toch doe ik het. Want het blik is scherp en waardeloos als het achterblijft in de branding.
Terwijl ik duizenden aangespoelde zeesterren zie en honderden meeuwen aan een feestmaal zie, bedenk ik dat ik helemaal geen zeester ga tekenen. Ik ga Merijn van Berlo tekenen. Hij kreeg gister met Choux een Michelin ster. Moet ik het nog verantwoorden met een tekst? Choux op de een of andere manier aan zee verbinden. Nee, het is toch mijn tekenblok. Ik doe mee aan Inktober, volg de richtlijnen, en soms wijk ik iets af. Ahoy kapiteintje!
Vanavond had ik weer online tekenles van Mariëtte Ciggaar!

Mijn prikmachine

Teken eens je eigen pen, kwast of potlood, dat is interessant. Die zin zei Mariëtte Ciggaar een tijdje terug tijdens haar online Art Journal workshops. Het kwam bij me op bij het woord Pierce/Prikken van Inktober van vandaag. Mijn naaimachine prikt met de naald draad door mijn werk. Het is eigenlijk mijn waardevolste gereedschap en dan is het best leuk om er eens met aandacht naar te kijken.

Ontroerend rood aangelopen

We liepen vanaf het huis van Henny naar het Museumplein. Van alle kanten stroomden de mensen in rood naar het beginpunt. Bijzonder om te zien en te beseffen dat er zoveel mensen uit verschillende hoeken zich naar één doel bewegen, vrede. Vandaag trokken ongeveer tweehonderdvijftig duizend mensen voor de derde keer een Rode Lijn door de straten van Amsterdam. Het 'Rode Lijn-protest' werd onder andere door Amnesty International en Oxfam Novib georganiseerd. Een indrukwekkende demonstratie om van de Nederlandse regering actie te eisen tegen Israël om het genocidale geweld en de bezetting in Gaza te stoppen. Een tocht door de straten van Amsterdam met lange stiltes tijdens het lopen en hard geklap, geschreeuw, gejoel, getrommel en vooral voelde ik dat we met een rode lijn verbinding met elkaar maakten.
Ontroerend, verdrietig, verbindend om dit met een massa uiteenlopende mensen op een druilerige zondagmiddag te kunnen doen. Op vele spandoeken en demonstratieborden was 'Wij zijn met meer' te lezen en zo is het. Mensen die voor vrede zijn zijn altijd met meer. Het woord van Inktober voor vandaag, 5 oktober, is Deer/hert.

Murky vis

Het woord van Inktober van vandaag is Murky/troebel. Een dooie vis vond ik wel toepasselijk. Ik fotografeer ze regelmatig. Een dooie vis heeft zoveel meer schoonheid dan een dood iemand. Die kan ik los van angst bekijken en dus ook in detail observeren. Het zilver en het reflecteren van de schubben helpen daar natuulijk enorm bij.
Een al wat langer dode vis, met alleen nog het skelet krijgt ook m'n aandacht. Dol op wit, helpt dat? Die van de mens is dat ook. Dat zal het niet zijn dan. Vergankelijkheid bij vissen is voor mij blijkbaar beter te verkroppen dan bij mensen.

Napoleon en de kroon

Naar het museum Fort Kijkduin in Den Helder. Een fort dat Napoleon Bonaparte in 1811 liet bouwen.
Verder vandaag een ontspannen dag met lunchen, koken, kletsen en wandelen met mijn logee.
Het woord van Inktober van vandaag 3 oktober is Crown/kroon. Op zoek naar vrouwelijke helden met kroon dacht ik aan Cleopatra. Daar werd ik niet enorm geïnspireerd door, dus zocht verder. Fan van Jip van den Toorn, dus ging ik kijken of zij een tekening met een kroon heeft. Ja zeker had ze die gemaakt.

Bomen met elkaar

Wandelen in Schoorl, kletsen, koken, eten en samen met Yve zijn.
Het woord van vandaag van Inktober is Weave/weven. Ik ging op zoek naar vrouwen, want nam me voor waar mogelijk ik me laat inspireren door vrouwen. Zo kwam ik uit bij Weave, Women's Education for Advancement and Empowerment.

Logeren met een snor

Mijn vriendin Yve komt logeren en nadat ik haar heb opgehaald gaan we via het Stedelijk museum Alkmaar, het Museum Kranenburgh naar Callantsoog. We kennen elkaar van de Lutma en daar zat Folkert de Jong ook op. Dus daar nam ik haar graag mee naartoe. Even ook het Kabinet van Charlotte Caspers, met kommetjes van Atelier NL, en de tentoonstelling in de villa met onder andere werk van Willem Schotten meegenomen.
De expositie Verlangen naar Egmond had tijdens Museumnacht zo'n indruk op mij gemaakt dat Yve dit ook moest zien. Het licht- en kleurgebruik in de schilderijeen van George Hitchcock en Gari Melchers zijn ongelofelijk fris en geeft me energie, kracht en inspiratie.
Het woord van 1 oktober van Inktober is Mustache/snor. Ik koos Elmer om een tekening van te maken, als vorm van feminisme, verzet en omdat ik fan ben.

Ik was in de ambachtshemel

Niet normaal. Nog geen kwartier binnen en ik wist het al. Hier wil ik blijven wonen. Overal waar ik kon kijken waren mensen met hun handen aan het werk. Er werd geschaafd, geweeft, gestempeld, getimmerd, gebreid, gekleid, geleemd, getekend, gelast, genoten en gecreëerd. Het was hoe mijn ideale werkplek er uit zo mogen zien. Eén grote kakofonie aan werkgeluiden. Timmeren, zagen, föhnen, en stemmen die uitleg gaven. De mooiste symfonie aan werkklanken op zondag.
Het Ambacht in Beeld festival bestaat al sinds 2013. Ik wist er niets over. Volgend jaar ga ik weer. En ik ga een heel jaar hopen dat ze het elk kwartaal, elke maand, wekelijks of dagelijks gaan organiseren. Ik kan niet wachten.

Museumnacht Alkmaar

Met Inge sprak ik af op de parkeerplaats bij Hal 25. De eerste te bezoeken locatie. Onze nacht begon om half acht, tja. Nog niet gewend aan het vroeg donker worden, je noemt het nacht en je gelooft het. Wat een goed feest, Museumnacht. Het is zo'n uitgaansfeest dat ik bij het verlaten van de Grote Kerk naar de rokende jongeren kijk en bijna voel alsof ik jong en aan het stappen ben. De museumnacht doet waar veel kunstinstellingen jaloers op zullen zijn, ze brengen hordes jongeren naar het museum. In het Stedelijk museum Alkmaar kreeg ik door de grote hoeveelheid jongeren licht het gevoel dat het ongepast was dat ik tussen al die jonge mensen aanwezig was.
Wat een goed feest. Goed gedaan Museumnacht Alkmaar!
Dansen in de Kerk, lino's drukken bij Grafisch Atelier Alkmaar, landschap schilderen in het Stedelijk, glinsterende lichtpuntjes via de installatie van Ayşe Emre, Het Grasveld X Perpetual Motion laten de ruiten lostrillen en zorgen voor een trillende vloer met gratis voetmassage in de Kunstuitleen Alkmaar en ons toetje was Hiqpy in Podium Victorie. Ze speelden lekker extra lang. Het voelde daardoor als extra laat opblijven. En wat voelde ik me toch hip.
Tot ik Monique tegenkwam en ze m'n haar vol met vliegjes zag. Haha. Toen ik thuis vertrok liep ik door een spinnenweb. Dat voelde ik wel. Alleen even de spin van mijn mouw gehaald. Dat heel het spinnenweb vol zat met vliegjes en die al de halve avond in mijn haar zat was nog niemand opgevallen. Ik dacht ook nog dat de zangeres van Hiqpy naar mij keek toen ik een foto nam. Ze keek zoals ze zong: She looked at me the way I have not seen before. Tja, ze keek naar de insecten in mijn pony, haha. Lang leve de nacht, die om half acht begon.