Perfecte imperfectie

Gisteravond deed ik eindelijk waar ik al tijden naar uit kijk. Met zonder patroon naaien (met zonder is soms zo favoriet bij mij, lekker kinderachtig ook. Dat is waar ik naar verlang. Want wat kan ik toch serieus werken). Bij voorbaat mislukte vogellijfjes wilde ik naaien.
En het lukte. Om kwart over tien lagen er vier grappige goed mislukte kinderachtige gekke vogels. Miniaturen, want Pakje Kunst heeft tijdens de Kunst10daagse Bergen een automaat staan. Daar zouden ze in kunnen. Dan exposeer ik bij Stadspaviljoen Noord (zo trots!) met werk uit de serie Schijnen in kwetsbaarheid. Plus dan ligt op de één of andere manier de lat laag, of zo,
Blij! Dan wil ik na vier exemplaren eigenlijk niet meer stoppen. Deed ik toch. Wel met de angst dat ik morgen excuses had gevonden om niet nog meer vogels op deze manier te maken.
Vandaag weer gelukt. Heel leuk. Wel lastig om het toch niet precies te doen. Ik weet inmiddels zo goed hoe een perfect lijf te naaien. Ik ben dan ook streng. Niet alleen precies, en uitstellerig, aanstellerig ook, wil het eigenlijk altijd mooi maken. Terwijl ik zelf zo gelukkig word van misbaksels en vergissingen, foutjes ook. Dat van een ander. Dat wil ik eigenlijk ook. Ik ga nog even door met het perfecte imperfectie oefenen.