Een tijd lang heb ik me eigenlijk alleen ingezet om te werken bij Op en Casa Colora, mezelf sociaal aanpassen, om niet meer gek genoemd te laten worden door degene waar ik van huur, en maanden gewerkt om Op op te bouwen. Net toen ik mezelf had weggecijferd, maar wel naar shiatsu therapeut moest om mijn lijf te laten herstellen, en de situatie accepteerde ging 'snoei!' ik in één keer onderuit.
Zonder ook maar één hint of aanwijzing die de kant van sluiten op.
Kut werk! Ik vloek bijna nooit en erger me kapot aan zij die het wel doen. Maar echt kut werk! Waardeloos voor jan lul zitten opbouwen. Weg energie. Ik wist het wel, gister liep ik er nog, op mijn middelbare school, ouderavond van Teun. Zij zit nu in hetzelfde gebouw, 16 jaar nu. Toen ik 16 jaar was en van school richting fietsen hok liep bedacht ik dat ik nooit oud wilde worden. Ik wist het toen al: werken is stom.
Ik creëer liever in mijn atelier thuis. Lekker in mijn eentje werken en soms een beetje naar de vogels in de tuin turen.
Gelukkig ga ik dat vanaf 2 januari doen. Wat er daarna volgt weet ik nog niet, helemaal. Duimen voor het pand met de witte eend voor de deur, om naar te turen en ook twee dagen samen met Nicole een keramiek Imperio Imperfecto op te bouwen.
